Ziekenhuisopname van 19 t/m 23 April borstamputatie

Weer een stapje verder!
Vandaag teruggekomen uit het ziekenhuis!

Ga bij het begin beginnen. Ik heb niet eerder namen vermeld omdat ik het algemeen wilde houden maar het schrijft " met namen"  een stuk makkelijker.
19 April:
Om 7.45 stond Joke bij ons op de stoep om op Dennis(jongste zoontje) te passen & Tamara(dochter) mocht in overleg met de mentor een dagje vrij van school nemen, mijn oudste zoon Reiley is het meest gebaat bij structuur en regelmaat i.v.m. PDD-NOS, dus die is gewoon naar school gegaan.
Kortom..wij konden rustig om 8.00 het huis verlaten om naar het ziekenhuis te gaan..kinderen waren in goede handen, dat scheelt zo bizar veel qua weggaan.
Keurig op tijd ons gemeld op de afdeling D2 in Dordwijk, binnen 5 minuten konden we alweer naar beneden om naar de nucleaire afdeling te gaan, tussen de tumor en de tepel in hebben ze de " radio-actieve" vloeistof ingespoten (merkte je vrijwel niets van) en daarna kwam het vervelendste van het gehele proces..15 minuten lang moest de plek waar dat spul ingespoten was gemasseerd worden & niet zachtjes maar met stevige druk erop...Kotsmisselijk werd ik..ik voelde alleen maar die tumor en nog veel meer " klonterige brei " onder m'n vingers doorglippen, alleen maar bobbels etc... met zoiets pijnlijks bezig te zijn waarvan je weet dat die borst er 's middags toch afgaat, maar het moest want anders werd de schildwachtklier niet goed zichtbaar op de scan..ik ben op een gegeven moment gestopt want de confrontatie dat m'n borst in korte tijd zo " verslechterd was en zo pijnlijk was vond ik best groot..het begon met 1 knobbel en nu was m'n gehele borst een soort knikkerbaan geworden, godzijdank had ik toch goed gemasseerd want na 10 minuten kreeg ik een uitvoerige scan van een half uur en ze hadden 2 van die wachtklieren opgespoord, die werden met een speciale pen getekend zodat de chirurg ze er zo kon uithalen 's middags. So..dat was ook weer gedaan & we konden weer terug naar de afdeling waar ik een opnamegesprek kreeg & maar de uurtjes aftellen tot de operatie.

Toen het EINDELIJK 14.00 (oorspronkelijke tijd van operatie) was, kregen we de mededeling dat het wat uit zou lopen i.v.m. 2 spoedgevallen, kan gebeuren! Arend (mijn man) ging toen maar even een sigaretje roken, terwijl die continu aan m'n bed had gezeten, en juist toen die net weg was kwamen ze me halen om 15.15 ik zeg..die man heb als een trouwe hond continu bij me geweest en nu die net weg is word ik opgehaald..dus superlieve zusters daar zijn hem gaan halen buiten om me toch even succes te wensen, zo gezegd, zo gedaan! Op een speciale kamer hebben ze infuus ingebracht en aan de monitor gelegd. Kort daarna kwam de anesthesist me ophalen, echt een grappige man, nog over Bolnes gehad en dat hij hier heel vroeger nog naar de bioscoop ging en naar de kroeg op de dijk ( de smitse), lekker nog even gelachen en daarna kwamen er steeds meer mensen bij geboortedata weer voor de 285e keer controleren, chirurgen werden opgeroepen, OK personeel die zeggen goed voor je te gaan zorgen, hele bedrijvigheid, kapje op en WEG was ik!

Eerste wat ik daarna hoorde was " operatie is goed verlopen en de schildwachtklier is gevonden en verwijderd", oke..zal wel..was zo suf als een konijn..man en kinderen zijn meteen gekomen, ik heb ze achteraf 100x gevraagd wat ze gegeten hadden etc..heel dom kan je uit zo'n narcose komen..heel vaag..maargoed..operatie was achter de rug! Van die vrijdagavond weet ik verder ook echt niet veel meer.

Toen ik 's nachts m'n bed uit moest om naar de wc te gaan deelde de nachtzuster me mede dat we niet verder dan de wc mochten komen en de kamerdeur moest dichtblijven (!?) Ow? Omdat?..de mevrouw die eerder bij ons op zaal lag, kon weleens de drager zijn van het Noro-virus (besmettelijk virus die buikgriep kon veroorzaken)..gevolg hiervan...verpleging/alle personeel inclusief bezoek moesten gele stoffen jasjes & handschoenen aan eer ze bij ons op zaal mochten... heb ik weer..die ene keer dat ik is in het ziekenhuis lig :-) Aangezien wij geen van allen (op zaal) klachten hadden daarvan werden ze al wat soepeler maargoed..m'n halve familie die binnenkomt als een stel maanmannetjes was toch wel lache achteraf. Het was gelukkig loos alarm maarja ze moesten toch het zekere voor het onzekere nemen dus hebben we 1,5 dag in quarantaine (duur woord) geleefd. Ook weer meegemaakt..

20 April:
Me gewassen aan de wastafel, schoon verbandje op de wond, extra zakken zoutwater via infuus gekregen i.v.m. lage bloeddruk waardoor ik continu duizelig was. 's middags irriteerde ik me aan hoe ik eruit zag met die ene borst ( zag je heel goed in de kleding die ik aanhad) en vroeg de zuster of ze opvulling voor me had want ik liep echt voor L#L naar mijn idee, toen de zuster aangaf dat ze het heel druk hadden en ze daar de tijd voor wilde nemen, vroeg ze of het de volgende dag kon...NOU toen werd ik echt furieus/opstandig/lichtelijk agressief, dit was m'n 1e dag dat ik spontaan geconfronteerd werd met een borst te moeten missen, er naar mijn gevoel bizar lullig uitzag en dan doodleuk vragen of het de volgende dag kon..nou..ze heeft het geweten..vervolgens heeft ze het aan een andere zuster gevraagd of die het dan wilde oplossen..pfffffff...Arend was erbij en we gingen met z'n drieen de doucheruimte in, spiegel erafgehaald zodat ik goed de ' wond"  kon bekijken (en ze begon de tijdelijke lichte prothese op te vullen tot het dezelfde formaat had als mijn nog bestaande borst..HALLELUJA!!! Heerlijk die wondconfrontatie zoals ze dat noemen! Dankzij mijn toch al lage bloeddruk werd ik compleet duizelig, niet lekker en voelde me een circusattractie met zo'n naar mijn gevoel verminkt bovenlijf inclusief de zenuwpijn die ik voelde van de geamputeerde borst tijdens het opvullen van mijn bh..gatver! NU BEGREEP IK DE ZUSTER VAN EERDER DIE ZEI DAT JE DAAR ECHT DE TIJD VOOR MOEST NEMEN! Ik weer met m'n grote waffel..heb die zuster oprecht m'n excuses aangeboden en eerlijk gezegd dat ik niet overzien had wat een impact het was..ze begreep me gelukkig en alles was weer rechtgezet. Arend heeft diezelfde middag nog een speciale prothese bh voor me gehaald zodat ze zondags (dus toch de volgende dag)het rustig op de juiste formaat konden krijgen...owowowow wat een toestand, pure onmacht en frustratie die grote mond van mij.
Dennis is vandaag 2x op bezoek geweest, maar was echt teveel voor dat kind..veel te vermoeiend..dus ik heb gezegd dat hij lekker thuis moet blijven in het vervolg, veel beter voor hem.

21 April:
Dezelfde zuster die ik mijn excuses had aangeboden hielp me met wassen & de wondverzorging &...het omdoen van mijn nieuwe prothes bh met de juiste hoeveelheid vulling..ik was zo blij als een klein kind in de snoepwinkel..waarom? Ik had weer een normale voorgevel..heerlijk! Het drukte wel flink op m'n wond maar lekker belangrijk..m'n zelfvertrouwen steeg weer naar 100% en zag er weer gewoon uit naar mijn idee.
Fysiotherapie kwam langs voor oefeningen en de arts kwam langs om te zeggen dat ik pas naar huis mocht als het wondvocht (ik had een drain die het wondvocht opving) onder de 100 cc was..aangezien ik continu rond de 100 zat wist ik al dat ik niet m'n doel ging behalen om maandags thuis te zijn om ons zoontje uit te zwaaien i.v.m. schoolreis.
Verder veel gelezen en gerust die dag..bezoek gehad van m'n moeder, Henry & Joke, Arend off coursse en elke avond kwam Tamara mee!
Ondertussen draaide het thuisfront gewoon door met grote dank aan Henry & Joke die de kinderen opvingen, zodat Arend 2x op een dag bij me op bezoek kon & dat de jongste toch op tijd op bed lag etc...Arend regelde verder alles voor die kinderen/continu wassen draaien/huis aan kant houden etc...alle telefoontjes beantwoorden..Toppie!

22 April:
's ochtends voor het eerst geprobeerd te douchen, maar was wat onwennig..zowel de drain die er nog inzat en de straal was wat te hard voor op de wond, dus snel afgeraffeld.
aangezien ik nog teveel wondvocht verloor mocht ik nog steeds niet naar huis.
De medicatie per dag was 8x paracetamollen / 2 maagbeschermers / 3 x diclofenac, was goed te doen betreft de pijn.
Ik had regelmatig m'n loopje naar de binnentuin om een sigaretje te roken, gezellig een beetje beppe met andere medepatienten daar.
Arend kwam 2x op een dag was erg fijn, ook al gaf ik aan dat het niet hoefde maar hij wilde hetzelf.
's avonds is m'n moeder, Linda & Romy geweest..ze hadden een fles martini meegenomen met een label erop..3x daags 250 ml..en een oude foto van ons erop..erg creatief en heel leuk..beter dan een fruitmandje :-)
's avonds kwam er een oudere man bij ons op zaal die de volgende dag geopereerd zou worden...hij keek me eerst een beetje hooghartig aan, praatte met hele dure woorden tegen de verpleging, en liep een beetje te pochen dat hij heel z'n leven piloot was geweest..pffffff...vond mij ws. door de tatoo's niet zo'n geschikte kandidaat om mee te praten, aangezien meneer snerend zei:" so..je bent lekker beschilderd" !. Aangezien ik toch redelijk opstandig van aard ben begon ik juist met hem een gesprek, verhaal kort te houden...hij vond het bijzonder dat ik interesse in hem toonde en uiteindelijk binnen een uur wist ik z'n hele levensverhaal en gaf hij aan doodsbang te zijn voor de operatie de volgende dag en de dure woorden werden spontaan simpel nederlands..hij onderging een mentale metamorfose..ik heb hem zelfs m'n mobiel geleend zodat hij nog even z'n vrouw kon bellen, een tabletje voor z'n angst geregeld bij de zuster en een extra deken... volgende dag heeft hij me wel 3x bedankt voor de hulp..was niet nodig..maar toch...hoogmoed komt altijd ten val en ben maar weer blij dat ik een simpele ziel ben.

23 April:
Arts kwam langs..ik verloor nog steeds teveel wondvocht maar volgens het protocol moest de drain eruit, omdat m'n lichaam hetzelf moest gaan doen en hij vertelde dat ik die ochtend naar huis mocht YEAHHH heerlijk!
De drain moest er natuurlijk wel eerst uitgehaald worden..nou..dat ging niet soepel..het afdelingshoofd werd erbij gehaald omdat de zuster hem er niet uitkreeg..zat bijna te hyperventileren want ik voelde dat hij vastzat en ze moesten hem er toch echt uittrekken...ze zeiden..neem maar een hap lucht dan gaan we het weer proberen..het gehele stuk over de breedte van de wond..elke mm heb ik gevoeld..zelfs de zusters hadden het zweet op de voorhoofd staan..ik werd echt even niet lekker maargoed..hij was er eindelijk uit, na 30 happen lucht te hebben genomen!
Daarna ging ik Arend bellen dat ik naar huis mocht..dat was wel een emotioneel moment als ik eerlijk ben, dat telefoontje..het was achter de rug..ik mocht echt weg!
Hij was er in een half uurtje, spullen, alles stond al klaar..afsprakenkaart mee en snel die afdeling af! Aangezien ik enkele weken had gezegd ( aangezien ik gek ben op kaassouflees en warme kaasbroodjes) na elke controle of wat dan ook trakteer ik mezelf op 1 van die 2..dus hebben we eerst beneden nog een kaasbroodje gegeten, slaat nergens op maar ik hou mezelf aan m'n woord. Toen we buiten liepen werd ik weer even emotioneel omdat die vrijdag toen we het ziekenhuis inliepen zei ik tegen Arend..de volgende keer dat ik naar buiten loop is alles al achter de rug...en ja..dat was nu zover..
Toen rustig naar huis gereden en toen ik in huis kwam stond het vol met bloemen, kaartjes etc..en kreeg een heerlijk bak koffie..wat ikzo gemist had aangezien het in het ziekenhuis niet te drinken was..HEERLIJK MOMENT!