Wat doet zo'n uitslag met je?

Leuke vraag..wat doet zo'n uitslag met je!

Heel veel!
Laat ik beginnen te vertellen dat ik een simpel persoon ben die me niet snel druk maak, zwaar onafhankelijk is, niemand nodig wil hebben..vrijwel nooit klaagd en altijd het positieve denkt..
Ik deed na de uitslag gewoon mijn dingen die ik altijd doe en niemand merkt iets aan me..praat er weinig over en ben gewoon zoals ik altijd ben.
Als ik mensen aan de telefoon heb of vragen beantwoord via de mail ben ik positief en opgewekt en zie dit als een fase waar we doorheen moeten, komt goed is mijn motto!
Maar naarmate de dagen verstrijken zie je toch dat je meer nadenkt, ik was altijd trots op mijn volle boezem, word best angstig op sommige momenten, de confrontatie is dan best hard..
Als die borst eraf is..ben geen complete vrouw meer, kan niet meer douchen met de deur open ( confrontatie voor de kids), ben niet meer aantrekkelijk, ik slaap altijd naakt..moet ik een pyjama aan, de 1 borstige moeder/vrouw, kledingkeuze, pijn/afhankelijkheid de 1e dagen na de operatie, zal na de amputatie echt alle kanker verdwenen zijn, krijg ik nog chemo, hoe zit dat met zwemmen als ik op vakantie ben, moet ik implataten nemen, moet ik meteen mijn borst laten reconstrueren of pas achteraf..hoe voel ik me als ik uit de narcose kom etc..

en die borst is echt weg etc.." Het feit dat ik van een paar vrouwen heb vernomen dat je weinig kan na de amputatie baart me het meeste zorgen want ik regel alles in dit huishouden en zou dan afhankelijk zijn? Word er eng van..bij die gedachtte.

 

Elke keer bij aan,-uitkleden/douchen..nu zit tie er nog... ja...dan duurd 19 April nog lang..feit dat je er tegenaan moet kijken, toch pijn voelt in die borst, weet dat hij eraf gehaald word..ik vind het bizar..hij hoord bij mij..hahaha klinkt erg dom..ik leef me leven zoals ik 1 maand geleden ook deed, alleen het is een donkere wolk die boven je hangt & weet dat alles anders gaat worden over een paar weken..dat is zo raar!

 

 

Reacties van mijn omgeving.

Nadat we de afspraken hadden geregeld en het ziekenhuis weer uitliepen, waren we redelijk stil..enige wat ik zei was.."wil even langs mijn moeder om het persoonlijk te vertellen", wat ik toch wel moeilijk vond want mijn vader is ruim 8 jaar geleden overleden waar ze het nog moeilijk mee heb en ik ben enigskind en dan dit nieuws vertellen..
Vervolgens tegen de oudste 2 kids verteld(wat ik het moeilijkst vond), ze waren totaal van slag, ondanks dat ik het rustig en positief probeerde te vertellen, zonder dramatische toestanden...maarja toch..
Mijn man respecteerd mijn mening dat ik er niet veel over wil praten en alles blijf doen zolang ik het kan, hij wil veel dingen uit handen nemen, maar krijgt steeds steevast het antwoord, NEE! Best moeilijk voor hem, want ik heb een heel eigengereid karakter. Ik had al tegen hem gezegd, na de uitslag"..je kan nu nog vluchten" maar hij zei..we gaan het samen aan. Hij heeft gezegd dat hij liever mij heeft zonder borst, dan met een borstbesparende operatie waarbij de kans is dat de tumor niet weg is. Kortom, hij respecteert wie ik ben en hoe ik dit " vervelende avontuur"  wil beleven, hij wil wel bij alle afspraken etc..zijn(alhoewel dat voor mij niet hoefde, aangezien hij dan steeds vrij moet nemen). Toppertje dus!

Vriendinnen gemaild betreft de uitslag en mijn tante en neef aan de telefoon gehad. Verder had ik geen behoefte om het te vertellen tegen iemand, uiteindelijk zijn er maar weinig mensen in je omgeving waar je dit mee wilt delen..
Met de vriendinnen geregeld dat we toch nog even een avondje bij elkaar komen voor de 19e..dus dat is wel even gezellig.
M'n tante en moeder hadden 2 volle boodschappentassen gegeven, zomaar..spontaan! Erg lief! Maar niet nodig!
Paar mensen me nog gemaild om sterkte te wensen en hulp aanboden als ik ze nodig heb..dat ik kan bellen..
Alle juffen/mentors weten het en zijn erg lief voor de kinderen.
De mensen uit de omgeving reageren geschokt en wensen me sterkte,  mijn vriendin kwam ook meteen langs de volgende dag..en was even flink overstuur/huilen, dat vond ik wel moeilijk, dat mensen zich zo druk maken om mij is toch niet nodig denk je dan!
Verder heb ik weing behoefte om het tegen iemand te vertellen, onze huiskapper kwam langs van de week..die heb ik niks verteld..al dat dramatische gedoe..is niks voor mij!

De punctie & uitslag

Omdat ik in paniek raakte vroegen ze of ik iemand wilde bellen omdat ik er alleen heen was gekomen, maar ik zei.."nee..ik ben er nou toch, het moet toch gebeuren".
Vond het niet prettig..die hapjes nemen ( vooral het geluid)..ze hebben me 2x verdoofd..ik liet het maar op me afkomen en de radioloog en assistente waren erg meegaand, geduldig en vriendelijk.
Toen het klaar was en ik het ziekenhuis uitliep dacht ik " pffff dat is achter de rug" ..zal allemaal wel meevallen..want ik moest 1 week wachten op de uitslag.
In die week was ik best onverschillig en maakte me niet druk, juist omdat ik die koorts had gehad en nog steeds dacht aan een cyste of borstontsteking.
Had het wel tegen m'n moeder gezegd en verder tegen niemand..
2 dagen voor de uitslag kreeg ik toch een voorgevoel dat het niet goed was en ging alles scenario's bedenken voorals de uitslag NIET goed was..
Ik wist al dat ik geen risico's ging nemen voor t geval het toch kanker was..en dan meteen mijn borst zou laten amputeren. ( makkelijk gedacht achteraf)..ik was erg stil die dag(wat ik normaal niet ben) en heb alles bedacht wat ze konden gaan zeggen, achteraf ben ik daar blij mee..de dag van bezinning.
Dinsdag 26 Maart..de uitslag..M'n man had vrijgenomen en is meegegaan.
We hebben nog lopen dollen in die wachtkamer, grapjes gemaakt, tot de arts binnen kwam. Ze vertelde binnen enkele seconden dat het niet goed was, grote knobbel/tumor en over m'n gehele borst tekenen van spatjes, wat ook een vroegstadium was van kanker, dus een borstbesparende operatie was al vrijwel niet het geval..(ook al mocht ik zelf kiezen, maar het risico was te groot)..en de schildwachtklier zou verwijderd worden..dus ik zei vrijwel meteen..amputatie ( want daar had ik zondags al over nagedacht toch?)..ik zei alleen..alles mogen jullie doen, als ik maar blijf leven! Ik heb 3 kinderen groot te brengen! Alles volgde in rap tempo dezelfde ochtend..afspraak mama-careverpleegkundige(2 april), afspraak anestesist(4 april), afspraak voor de operatie(19 april) ..welkom in de malle molen!

Het begin

Wat kan je leven opeens veranderen in 3 weken tijd!
3 weken geleden merkte ik voor het eerst, onder de douche, dat mijn rechter borst " vreemd" aanvoelde tijdens het wassen. Het gevoel is niet goed te omschrijven, gewoon irritant gevoel. Verder geen aandacht aan besteed.
Aangezien ik bij elke dag dat ik onder de douche stond, aan het nadenken was wat dit kon zijn, komt het niet in je op dat het wel eens voortekenen konden zijn van iets waar je liever niet aan wilt denken.
Na een paar dagen zag ik er gewoon tegenop om te gaan douchen omdat ik wist dat ik het weer zou voelen. Zelfs nog tegen m'n man gezegd dat het zo raar was dat ik het alleen tijden het douchen/wassen voelde...
Tussendoor een paar dagen koorts gehad (wat ik nooit heb)
Tot 2 weken daarna ik (ook onder de douche) opeens een knobbel voelde, zomaar, spontaan was hij daar, en geen kleintje ook....snel heb ik me afgedroogd, allerlei stemmetjes in m'n hoofd tot bedaren gebracht en dacht..ik zal het wel verkeerd gevoeld hebben,  of omdat ik die koorts heb gehad, zal het wel een ontsteking in m'n borst zijn enz...
Maar na 1 dag wist ik ook dat ik realistisch moest zijn en er toch na moest laten kijken ( terwijl ik nooit snel een huisarts bel, loop altijd te lang met " dingen'  door), toch gebeld en kon de volgende dag komen.
Hij vertrouwde het niet en liet de assistente een afspraak voor me maken op de Breast Clinic in Dordwijk ik kon meteen 's middags terecht.
Heb daarna gewoon mijn zoontje nog tussen de middag van school gehaald om te eten en weer teruggebracht en daarna doorgereden naar Dordwijk, alleen, want had eigenlijk geen idee hoe/wat.
Eenmaal daar aangekomen in een mooie/relaxte ruime kreeg ik een mammografie & echo..de radioloog vertrouwde het niet en gaf aan een punctie te willen doen..nou..normaal heb ik een hele grote mond..maar raakte toch hevig in paniek, want in korte tijd gebeuren er zoveel dingen en mijn enigste gedachtte waren mijn kinderen, ik heb geen tijd voor deze toestanden, ik ben moeder van 3 kinderen..laat me met rust!