Heel veel!
Laat ik beginnen te vertellen dat ik een simpel persoon ben die me niet snel druk maak, zwaar onafhankelijk is, niemand nodig wil hebben..vrijwel nooit klaagd en altijd het positieve denkt..
Ik deed na de uitslag gewoon mijn dingen die ik altijd doe en niemand merkt iets aan me..praat er weinig over en ben gewoon zoals ik altijd ben.
Als ik mensen aan de telefoon heb of vragen beantwoord via de mail ben ik positief en opgewekt en zie dit als een fase waar we doorheen moeten, komt goed is mijn motto!
Maar naarmate de dagen verstrijken zie je toch dat je meer nadenkt, ik was altijd trots op mijn volle boezem, word best angstig op sommige momenten, de confrontatie is dan best hard..
Als die borst eraf is..ben geen complete vrouw meer, kan niet meer douchen met de deur open ( confrontatie voor de kids), ben niet meer aantrekkelijk, ik slaap altijd naakt..moet ik een pyjama aan, de 1 borstige moeder/vrouw, kledingkeuze, pijn/afhankelijkheid de 1e dagen na de operatie, zal na de amputatie echt alle kanker verdwenen zijn, krijg ik nog chemo, hoe zit dat met zwemmen als ik op vakantie ben, moet ik implataten nemen, moet ik meteen mijn borst laten reconstrueren of pas achteraf..hoe voel ik me als ik uit de narcose kom etc..
en die borst is
echt weg etc.." Het feit dat ik van een paar vrouwen heb vernomen dat je
weinig kan na de amputatie baart me het meeste zorgen want ik regel alles in
dit huishouden en zou dan afhankelijk zijn? Word er eng van..bij die
gedachtte.
Elke keer bij
aan,-uitkleden/douchen..nu zit tie er nog... ja...dan duurd 19 April nog
lang..feit dat je er tegenaan moet kijken, toch pijn voelt in die borst, weet
dat hij eraf gehaald word..ik vind het bizar..hij hoord bij mij..hahaha klinkt
erg dom..ik leef me leven zoals ik 1 maand geleden ook deed, alleen het is een
donkere wolk die boven je hangt & weet dat alles anders gaat worden over
een paar weken..dat is zo raar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten