Afgelopen dinsdag is Arend mee geweest, hij was vrij en wilde graag mee.. zelfs de zusters zeiden tegen hem: Goh..mag je weer eens een keer mee? Dit omdat ze weten dat ik een einzelganger ben. Toch fijn als tie erbij is, wel gezellig!
M'n bloeddruk word elke week gemeten i.v.m. de Herceptinkuur..die was flink hoger dan normaal, ook m'n hartslag was stukken hoger..dit kwam door de slechte conditie zei ze...wat ook klopt want ben snel moe/kortademig. Maar verder verliep het probleemloos op het aanprikken van de porto-cath na..want ze hadden een nieuwe naald die een stuk langer was dan de vorige..dus die zalf had weinig effect deze keer..de naald stak zelfs uit het "kastje" en moesten ze goed vastzetten met tape..soort zenuwpijngevoel gaf dat (3 uur lang).
ik gaf aan dat het een beetje vaag was om nieuwe naalden uit te proberen wat veel pijnlijker is dan de gewone naald..ze zouden kijken of zeze nog hadden en voor me apart houden, wel lief!
Gister was m'n ADHD dag...'s ochtends eerst Dennis naar school gebracht, toen Tamara naar d'r stageplek gebracht (Pameyer in Rotterdam)..eenmaal thuis gekomen om 9.00 meteen de pannen opgezet & voor 2 dagen macaroni gemaakt, daarna alle huishoudelijke toestanden etc..gunde mezelf geen tijd om te zitten, was onrustig en bleef maar bezig, de gehele dag door! 's avonds was het dan ook sloosh zeg..pffffff..overdrijven is ook een vak.
Vanochtend kon ik niet uit bed komen van m'n gewrichten, spier,-rugpijn...echt belachelijk..leek wel aangespoeld bij 'zeehondencreche Pieterburen', al rollend ben ik uit bed gestapt..na het douchen moest ik me aankleden op bed omdat ik m'n rechterbeen niet goed kon optillen van de pijn hahahaha..ja..laten we er maar om lachen want anders zou het teveel worden...auto in-uitstappen om die kinderen weg te brengen was ook amper te doen..dus tot nu toe..sinds vanochtend leek het wel een 18+ film..alleen maar kreunen en kermen...dit omdat het soms haast niet uit te houden is bij opstaan/zitten/schoenen aandoen etc..maargoed..we gaan nog even gezellig door te klagen...uren lang last gehad van een bloedneus..schaamde me toen ik in de winkel liep, had gelukkig een zakdoek bij me...kwam me neef nog tegen..1e wat ik vroeg was.." zie je niks" ? want je bent bang om voor paal te lopen met zo'n spontane bloedneus, om de 10 minuten kreeg ik er 1..vaaaag..sinds vanmiddag begint m'n mond weer op te spelen alhoewel ik 1 dag had van de week dat het stukken minder was..maarja..dat komt omdat het geen tijd heeft om te herstellen..maargoed...de laatste weken laat ik me niet klein krijgen, we gaan nu aftellen..zo bizar...nog "maar" 4 chemo's te gaan!!!! A.s dinsdag krijg ik nr. 13 v/d chemo..ik heb zo'n hekel aan dat getal...ongelofelijk & ik ben bijgelovig dus ben blij als ik kan schrijven dat nr. 14 erin zit. Maarja..zover ist nog niet.
Met een hoop mensen gepraat afgelopen week die me aanspraken, bij school/winkels overal kwam ik wel iemand tegen die ik kon..allemaal vol lof over me..hoe ik ermee omgaat etc..poehee! Even naast m'n schoenen lopen hoor...nee hoor..maar iedereen vind het zo knap dat ik me zo staande houd na al die maanden en kuren etc...maarja..ik heb toch geen keus? Ik heb heeeeeeeel veeeeeeel blogs gelezen van vrouwen is soortgelijke situatie en weet dat er vele in een dip schieten, onzeker zijn, angst hebben, alleen maar in een verdrietige situatie zitten of uiteindelijk dat familie de blog in ere hield omdat diegene was overleden..etc...dat kan! Wie ben ik om te oordelen hoe je ermee om moet gaan..maar ik ben gewoon anders..in al die 7 maanden heb ik een uurtje een dip gehad..that's it..verder alleen maar positief geweest ondanks klagen, veel lieve mensen om me heen, gewoon m'n ding blijven doen, veel tegen jezelf praten maar vooral..deze blog..die is voor mij zo belangrijk...lekker van je afschrijven..niet uren erover praten..daar hou ik niet van...gewoon lekker je gevoel typen en vooral..zo dicht mogelijk bij je eigen persoontje en je ouwe leventje blijven. Is heus niet makkelijk af en toe en tuurlijk word je wel eens boos door ongemakken, maar dat moet je dan maar snel omzetten in positief denken anders red je het niet. Er komt zoveel bij kijken bij dit hele gebeuren..dat kun jeje niet indenken als je er niet mee te maken hebt..daarom is het belangrijk dat je sterk bent..je niet klein laten krijgen.
Ik was ook een vrouw van uiterlijk..m'n haar lekker geverfd, wild/gek getoupeerd of zwaar opgemaakt, nooit onzeker over m'n lichaam etc...nu heb ik geen haar, geen wenkbrauwen, geen wimpers, geen rechter-borst meer maar meer een haaienbeet aan die kant..maar wel m'n zelfvertrouwen..nog net zoveel als eerst..alhoewel ik weet dat ik weinig aantrekkelijk ben hahahaha maar tis voor een goed doel..en dat is blijven leven...maar elke dag word je geconfronteerd ermee..bij douchen, aan,-uitkleden, bij een schone bh eerst weer dat nepding erin..etc..hoe oud ik ook word..elke dag is een herinnering van deze tijd waarin ik nu leef. Een ander is aan het sparen voor een nieuwe auto of vakantie..ik kijk erna uit als m'n haar weer begint te groeien..ik niet elke week meer naar het ziekenhuis hoef, geen chemo gerelateerde klachten meer heb, ik deze toestand overwonnen heb! En samen met dit gezin, familie,vrienden oud worden!
De keerzijde...waneer je deze diagnose "ooit" te horen hebt gekregen zal je leven nooit meer onbezorgd zijn...bij elk knobbeltje/bobbeltje, controleonderzoek etc..angst dat het weer zover is..maarja..ieder heeft zijn angsten in het leven..ook daar moet je mee om leren gaan in de loop der tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten