Vandaag bloed wezen prikken, ik " zat op het randje", maar de kuren mogen doorgaan! Het mocht niet lager zijn dan 6.0 en ik zat op 6.1..dus echt een grensgeval, zoals ik heel m'n leven al ben..
Verklaard wel die continue moeheid, maargoed..we gaan er morgen weer voor!
Gesprek gehad met de oncologieverpleegkundige, die alles heeft uitgelegd over de nieuwe kuren.
Lang leve de porto-cath want die krijgt het druk morgen, continu spoelen, zakje tegen de misselijkheid gaat er doorheen, zakje anti-allergietoestand gaat er doorheen, de herceptinkuur en de chemo zelf natuurlijk.
Er is me al verteld dat ik niet moet schrikken als ik het benauwd krijg/duizelig/pijn op de borst..want dan stoppen ze de chemo, spoelen meteen en blijven ze alle functies continu controleren en laten het daarna langzamer inlopen. Ze observeren je continu dus..zal wel goed komen.
6 van de 10 mensen vallen in slaap van dat spul tegen de allergische reacties..nou ik hoop het niet want ik snurk..zou me doodschamen tussen al die andere patienten in.
Maarjaaaaaaaaaaa..we wachten maar gewoon af..
Het enige enge van het verhaal vanmiddag was dat deze chemo OOK op je slijmvliezen werken waardoor ik weer die mondklachten kan krijgen, dat is het enige waar ik panisch voor ben ondertussen..maarja..ik ga er rustig in en laat het allemaal maar op me afkomen en ga mezelf niet gek maken, zonde van m'n tijd.
Laat ik beginnen te vertellen dat ik deze " fase" van ziekenhuisbezoeken enzo het liefst zo normaal mogelijk door wil komen en zo min mogelijk mensen nodig wil hebben, zodat voor iedereen het leven gewoon doordraait en ik deze toestand "tussen neus en lippen" en liefst onder schooltijden "even" doe.. Ik had alles al geregeld voor de kids qua opvang/Dennis uit school halen etc..dit aangezien ik er morgen alleen heen wilde en niet weer afhankelijk te zijn van iemand, vooral niet omdat ik er zolang moet blijven. Arend was bang dat ik boos zou worden (omdat ik zo'n einzelganger ben) en heeft me vanavond om 23.30 pas verteld dat tie vrij heeft genomen en dus morgen de gehele dag bij me in het ziekenhuis blijft...ik vind dat gewoon niet nodig want ben geen klein kind, ik vermaak me echt wel alleen en op z'n werk ist druk genoeg. Het is natuurlijk superlief van hem, maar ik wil niet dat hij straks geen enkele vrije dag meer heeft door deze ongein. zoals ik altijd zeg: " ik red me wel"! Ik snap dat dat vermoeiend is af en toe voor hem(en voor meerdere mensen hahaha), maar ik meen het nog ook! Ik kan niet 12 weken lang een begeleider mee nemen elke week..niemand vind het normaal als ik daar alleen heen zou gaan..ik wel..ik wil niet afhankelijk zijn en vooral niet dat mensen zich zorgen om mij maken of uren aan mijn bed moeten zitten..past niet bij mij en ik hou d'r niet van.
Uit vele dingen blijkt dat ik moeite heb met andermans gevoelens..ik zou het liefst willen dat iedereen mijn denkwijze had..maar zoals mijn moeder zou zeggen" zo werkt het niet in het leven Bianca" ...maar tis zo..maak je niet te druk, het leven is tekort voor negatief denken, komt goed, carpe diem..ga zo maar door..dat is mijn levensstandaard geworden, maar mensen maken zich wel druk om mij, vind ik echt niet nodig en zonde van hun tijd..volgend jaar Oktober is alles klaar en kan ik weer m'n normale leven oppakken..zo zie ik het..een fase waar je doorheen moet en waar je sterker uitkomt.
M'n kinderen die het er vandaag over hadden, (allemaal uit hun zelf, want ik praat er niet veel over) Reiley die alles wilde weten over de nieuwe kuren, Dennis die kussentjes in de bank gaat leggen voor me en me een glas water brengt als ik een hoestbui heb waar ik bijna in blijf..Tamara die vanavond (terwijl ze een superleuke avond met Dimitri achter de rug had) opeens gaat huilen omdat ze vond dat ik me zo sterk houd, de leukste moeder was met m'n gekke humor en ze niet zonder me kan..dan denk ik bijmezelf..waar komt het vandaan?! Ik ben gewoon mezelf..klaag niet...huil nooit, denk positief, ze mogen er altijd over praten als ze behoefte hebben, we leiden gewoon het normale leven..en toch speelt het zoveel bij die kinderen..dat vind ik zo zielig..komt allemaal door mijn domme denkwereld ws. Juist omdat ik mezelf op de 2e plaats zet en een normal leven voor die kinderen wil..denk ik ook dat ze er weinig last van hebben..niet dus! Arend maakt zich meer zorgen dan mij dan ikzelf, vandaar dattie morgen ook mee gaat..m'n moeder met d'r zorgen om mij..al die drukte om mij..voel me soms gewoon schuldig dat ik dit heb..m'n gezin, moeder, familie, vriendinnen etc..volgend jaar Oktober geven we een feest als alles achter de rug is en laat iedereen tot die tijd in godsnaam gewoon doorleven..ik red me echt wel en ik kom er echt wel..tis superlief van iedereen, vooral de laatste dagen..de akties van m'n kinderen/Arend, belletjes, berichtjes, mailtjes...kan ik echt niet zonder..zo lief, maar don't worry..deze jaren 80 figuur gaat het echt wel redden, Carpe Diem!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten