De uitslag!

Vanochtend 9.15 waren we in het ziekenhuis, na een tijdje wachten waren we aan de beurt.
Gesproken met de arts & verpleegkundig specialist.
Het positieve nieuws is dat de tumor in z'n geheel weggehaald is dankzij de amputatie, deze was 3 cm groot, de voorstadia plekken waren 1,5 cm en is dankzij de amputatie ook compleet weggehaald = positief!

Het jammere is dat er in m'n okselklier een kleine (micro-uitzaaiing) is geconstateerd en ik dus binnen enkele weken weer geopereerd moet worden om al m'n klieren uit de oksel te verwijderen (okseltoillet noemen ze dat). Blijf ik nog langer afhankelijk omdat je dan helemaal weinig kan na de operatie met die arm..dat vind ik echt het vervelendst..afhankelijk zijn bah, ben het nu al zat na 2 weken en dan weer die toestanden.
Ook krijg ik 6 chemokuren om de 3 weken in combinatie met hormoontherapie, waardoor ik als bijwerking meteen in de overgang raak en "het leg" je eierstokken stil (ben ik blij dat ik al 3 gezonde kinderen heb)

Het bizarre van het hele verhaal vind ik dat er toch al een uitzaaiing is, terwijl ik er zo snel bij was om naar de arts te gaan, moet je niet aan denken hoe het verloopt als je niet op tijd naar de dokter gaat hoe snel die kanker zich ontwikkeld.
Een dinsdag moeten we weer terugkomen bij de arts want dan word precies verteld welke chemo ik krijg, heeft te maken met een eiwit die je lichaam zelf aanmaakt..de chemo word daarop afgesteld.

Ik heb al veel gelezen over hoofdkoeling tijdens de chemo ( dan zou je haar niet zo snel uitvallen) maar daar heb ik alleen maar negatieve dingen over gelezen en kies daar dus niet voor..heb al gezegd, zodra ik 1 pluk uit m'n haar vasthoud gaat het er meteen af, geen kwelling of toestanden gewoon coupe Henry of Herman den Blijker ( kaal dus)
Ga morgen CZ bellen hoe dat zit met vergoedingen zodat ik van tevoren al een pruik of bandana's kan regelen dat ik niet die stress hoef te hebben waneer het zover is. Ik ga ook alvast een fleurig (spuug)emmertje kopen, voor de misselijkheid tijden de chemo en hormoon toestanden, van beide schijn je misselijk te worden, dus dan heb ik dat alvast in huis, goed voorbereid te werk gaan is het halve werk, toch!

Ze heeft ook nog wondcontrole uitgevoerd, wond zag er rustig uit en ze wilde de hechtpleister verwijderen, toen werd het me even teveel en heb gezegd dat ik dat zelf vanavond wel zou doen, want ze trok een stukje ervan los en dat voelde niet echt jofel, vond het wel even genoeg na al die info.

Ik zag aan Arend dat het hem even teveel werd & heb nogmaals gezegd dat tie nog kan vluchten, maarja..hij doet het niet..als een trouwe hond staat hij altijd aan m'n zijde en steunt mij op alle manieren echt top! Vandaag heeft tie ook alles weer gedaan, boodschappen/ afwassen/vegen/ strijken/eten koken/weer afwassen/ voor koffie zorgen etc..etc..

M'n moeder en Joke zijn langsgeweest, telefoontjes beantwoord en het zieligste vond ik om het tegen m'n 2 oudste kinderen te zeggen, die hadden het er moeilijk mee vooral Reiley bleef maar huilen en zei op zijn manier" mama..je gaat toch nog niet weg?" dood bedoeld tie natuurlijk..dus heb hem gezegd dat ik juist dit allemaal doet om te blijven leven en dat het allemaal goed komt, maar dat het even duurd. vond ik zo zielig want hij was de laatste dagen juist zo bizar vrolijk, veel praten, dansen, springen, gek doen en nu was die weer vol angst..terwijl ik het luchtig/rustig had verteld maarja...dat maakte ook geen verschil. Tamara vond het zielig voor me en was bang dat ik uitgelachen zou worden door de jeugd als ik een bandana of wat dan ook zou dragen na de chemo...heb gezegd dat ik niet zielig was en dat degene die me uit zouden lachen een stoot konden krijgen met m'n rechterarm die nog wel goed is. Je moet het maar een beetje simpel relativeren en humor erin houden en vooral positiviteit want die kinderen hebben niks aan een moeder die in een dip gaat zitten of zielig gaat doen. Ik red me wel maar voor die kinderen vind ik het zo zielig, een kind hoort niet met deze angst te leven, moeten gewoon lekker genieten van het leven i.p.v. zich zorgen te maken.

Maargoed..alles weer in fases afhandelen, werkt bij mij het beste, eerst de operatie maar weer afwachten en hopen dat ik Tamara een gewone verjaardag kan geven ( 19 Mei) dat is nu even m'n wens..datdat kind een gewone gezellige verjaardag heb en niet dat ik dan net uit t ziekenhuis komt ofzo..dat doe ik echt niet, dan doen ze de operatie maar een dag later.

Maargoed..we wachten maar weer af, positief blijven, schouders recht/hoofd omhoog & gaan met die banaan. Ik reken erop..zodra we de kerstboom weer optuigen over 8 maanden is alles achter de rug en kunnen we weer opnieuw beginnen met een normaal leven.