Laat ik positief beginnen! Arend heeft vakantie en daar hebben we al heerlijk van genoten! Al 4x naar de Waal geweest, bij binnenkomst was het super..gras was netjes gemaaid, alles hadden ze schoongemaakt en er stond zelfs een klein welkomstpakketje voor ons klaar..hoe luxe en lief! Marian had me nog ge-smst om ons veel plezier te wensen, Natasja en Jada ook nog gezien, wat een lieve mensen allemaal!
M'n moeder is ook gezellig alle keren meegeweest. Heerlijk is het daar! bbq-en, kinderen peddelen op de surfplank, varen (Reiley heeft het meest gevaren), zwemmen en wij heerlijk met een stoeltje zitten aan de Waal..de tijd gaat daar reuzesnel! Behalve afgelopen vrijdag toen het begon te regenen, zaten m'n moeder en ik in de pipowagen en Arend met de kinderen en Dimitri in de tent en nog steeds vonden ze het leuk!
Afgelopen vrijdag met z'n 7-en wezen chinezen, zaterdags uit eten geweest in de Theetuin en gister pizza wezen eten bij de Italiaan, erg vervelend allemaal hahaha Vandaag was het dus weer gewoon stamppot andijvie anders groeien we dicht pffffff
Vandaag was het voor mij een "rare/emotionele dag", zat niet lekker in m'n vel, was stil..heb toch moeite gedaan om " normaal" mee te draaien, Arend heb me haar nog geverfd (bijzondere kleur blond, maar beter dan m'n eigen haarkleur)...het was een dag met alleen maar denken, denken, denken..zelfs 2 paracetamollen op omdat ik er hoofdpijn van kreeg (wat ik nooit heb)..sinds verleden jaar Maart ben ik sterk/positief en ga altijd maar door..maar het " geestelijke" is zwaarder/moeilijker mee om te gaan dan het lichamelijke. Zoals ik al eerder heb gezegd..toen de chemo afgelopen was stopte de kaartjes/belangstelling etc..mensen denken dan dat je het ergste achter de rug heb..maar laat dit een tip zijn voor in de toekomst...kanker..in welke vorm dan ook..stopt niet na de chemo..m'n laatste chemo kreeg ik eind November..en ben pas morgen klaar met de behandeling! Zegt genoeg..10 maanden lang na de chemo nabehandeld worden..is niet erg of zielig maar toch een periode die in het teken staan van kanker, alleen is dat op de 1 of andere manier niet interessant meer voor mensen..vage wereld. Ik heb 1 kaartje gehad van Bep en Henk om me succes te wensen voor morgen en daarna..waardeer ik echt!
Morgen de laatste Herceptin..het geeft onrust..behandelingen zijn klaar daarna..dan moet m'n lichaam het weer zelf doen..een lichaam waarop ik niet meer kan vertrouwen.ik kan nooit meer onbezorgd zijn...angst voor uitzaaiingen, ik ben realistisch..ik heb/had(!?) de agressiefste vorm, de terugkeer met deze vorm is groot..angst mag niet overheersen maar ik zal daar veel moeite voor moeten doen, nu je op de hormoontabletten na, niks meer voor krijg. 1,5 jaar lang heeft m'n leven bestaan uit ziekenhuisbezoeken/behandelingen etc..en na morgen..is het over..een ander denkt dat je blij bent..bij mij begint de angst nu..maar ik moet het een plekje gaan geven want ik laat angst niet m'n leven leiden..sta ik niet toe. Maar heeft tijd nodig, denk ik. Heb vanavond 2 kaarten geschreven, 1 voor alle personeel van de oncologieafdeling en 1 voor Mieke, bijzondere zuster waar ik een speciale band meehad afgelopen 1,5 jaar en ook 2 grote dozen negerzoenen gekocht om te trakteren op de afdeling.
Raar gevoel..
Dennis wil met me mee morgen naar het ziekenhuis..hij vroeg er zelf om....hij heeft er vanavond toen die op bed lag lang over gepraat..hij wil zeker zijn dat het nooit meer terugkomt..en hij wil het vieren dat ik morgen de laatste krijg..zo lief..en hij is al zo wijs als 7 jarige..dus speel ik morgen maar "het spelletje mee" en gaan we vieren dat ik de laatste Herceptin heb gekregen..het liefst..qua geestelijke toestand...had ik morgen alleen gegaan..maar omdat hij er zelf omvroeg kan ik dat niet weigeren..en maken we er maar het beste van! Weinig mensen zullen dit verhaal snappen..het echt snappen kan je alleen als je hetzelf hebt meegemaakt..de zin die mij het meest raakt en wat ik al 100x geschreven heb is " ik ben veranderd..maar de wereld om mij heen niet" daar heb ik het meeste moeite mee..Het liefst zal ik een rugzak omdoen, tandenborstel en schone onderbroeken erin en door de wereld heen trekken, leven! Niet met het vliegtuig maar gewoon met een camper of met de trein..maar ik ben getrouwd..heb 3 kinderen..kan niet dusssss..de andere kant..zolang ik leef..moet ik me dan continu verbazen over hoe bekrompen mensen in de wereld staan, ellende in de wereld, de was blijven doen, huis schoon houden, boodschappen doen, koken..is dat het leven? Wijsheid is weten waneer je dom moet overkomen..doe ik de laatste tijd genoeg..terwijl ik denk...pfffffffff..leef je leven, denk wat vaker na voor je iets zegt/doet en doe niet zo moeilijk..Moelijk hoor..de bewustwording die je door kanker krijg is prachtig maar ook een eenzaam gevoel..want ieder leid z'n eigen leven toch maar door zonder na te denken als jezelf niks mankeerd..uiteindelijk schiet je er niks mee op met bewustwording alleen maar voor jezelf....dan levert het nog niks op als de wereld om je heen niet mee veranderd...en daar is alles voor mijn gevoel mee gezegd, niemand leert/heeft geleerd van mijn situatie..alleen ikzelf..het zij zo!
Straks (morgenvroeg, over een paar uurtjes) stap ik met Dennissie in de auto op weg naar de laatste Herceptin...en een ander gaat op dat moment zich weer druk maken om iets onbenulligs ws..that's life..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten